“Ik vond het moeilijk te aanvaarden dat ik moest stoppen met werken”
Dorine Van Leirberghe (43), leerkracht lager onderwijs
Dorine Van Leirberghe werd in maart positief getest op COVID-19 en heeft nog steeds last van klachten, “Ik wil gewoon mijn energie terugkrijgen.”
“Toen ik in maart positief getest werd had ik last van vermoeidheid, hoofdpijn, kortademigheid en geur- en smaakverlies. Ik ben toen drie weken thuisgebleven en heb veel geslapen, het voelde toen als een griepje. De enige medicatie die ik kreeg was Excedrin tegen de hoofdpijn.
Toen ik was genezen zette de vermoeidheid zich door. Ik deed veel middagdutjes terwijl ik dat voorheen nooit deed. In juni mochten de scholen weer open en werkte ik fulltime. Ik voelde dat het teveel was voor mij, dus ik ging terug naar de huisarts, maar alle testen kwamen negatief terug.
In de zomervakantie kwamen mijn smaak en reuk terug en voelde ik me actiever. Ik kreeg weer zin om les te geven, maar toen ik aan het werk ging sloeg de vermoeidheid toe. De dokter zei dat ik beter kon stoppen met werken. Ik kon de tranen niet meer bewingen want ik vond het moeilijk om te aanvaarden. Ik wil gewoon mijn energie terugkrijgen.
Ik heb niet het gevoel dat ik aan het genezen ben en ik ben bang dat ik er nog lang last van zal hebben. Artsen hebben begrip voor mijn situatie maar ik merk dat mensen in de buitenwereld vaak twijfelen aan mijn klachten. Ik voel me ook schuldig tegenover mijn gezin omdat ik zo weinig kan doen voor hen.”
“We hebben de huizenzoektocht tijdens coronatijd opgegeven”
Jeroen Hessels (48), leerkracht PO in secundair onderwijs
Jeroen Hessels is al sinds voor de komst van het coronavirus op zoek naar een koophuis. Sinds de scheiding van zijn ex-vrouw wil hij samenwonen met zijn nieuwe vriendin maar de zoektocht verloopt stroef. Toen hij de makelaar belde kreeg hij te horen “Als u de foto’s mooi vindt moet u het zo maar nemen.”
“Het vorige huis was voor corontijd al verkocht. Geld was dus geen probleem, we wisten hoeveel we mochten spenderen. Toch werd onze zoektocht snel afgeremd. Bezichtigen was door de lockdown niet meer mogelijk. Als we belden met de makelaar kwam er niet veel uit. Die adviseerde dat we moesten afgaan op informatie van de website en op basis daarvan moesten beslissen. Ik zou nooit een huis kopen dat ik niet gezien heb, daar liep het al stuk voor mij.
Ik had de indruk dat het op de huizenmarkt allemaal erg snel ging. Er werd vaak geboden boven de vraagprijs en de concurrentie werd steeds groter omdat huizen met een tuin enorm in trek zijn sinds de lockdown.
Mijn eisen voor een huis zijn tijdens de lockdown niet veranderd. Het moet een huis zijn waar we oud kunnen worden, zo min mogelijk trappen dus. Gezien mijn leeftijd en het feit dat we geld moeten bijlenen is er wel haast bij de zoektocht, als we het uitstellen dan heeft dat zijn gevolgen.
Ik hoop dat de zoektocht beter gaat wanneer de coronacrisis voorbij is. Nu is er bij het aankondigen van de lockdown vermeld dat er geen huisbezoeken mogen doorgaan en dat is erg jammer. We hebben de huizenzoektocht tijdens coronatijd opgegeven. We blijven nog wel rondkijken maar ik weet dat we op dit moment geen huis gaan vinden.”
“Familie kan het overlijden live volgen via de computer”
Tuur Frederickx (22), verpleegkundige bij UZ Leuven
Normaal gezien werkt Tuur als verpleegkundige op de brandwonden intensieve zorgen van het UZ Leuven. Sinds 28 oktober is die afdeling een COVID-intensieve geworden. Zijn job kreeg snel een nieuwe invulling, “Het is gekkenwerk maar de teamspirit zorgt ervoor dat het mogelijk blijft om er elke dag opnieuw in te vliegen.”
“Ik sta regelmatig met de handen in het haar en dan vraag ik me af hoe alles in vredesnaam weer opgelost gaat worden. Het is heel uitdagend om iedere dag zoveel mogelijk mensen te redden met het team. Omdat we elkaar aflossen en ieder voor vier patiënten moet zorgen is het lastig om overzicht te houden, dat is erg vermoeiend. Soms moeten we een shift in chaos starten of achterlaten.
Ik kan met zekerheid zeggen dat ik mijn job minder graag doe sinds COVID-19. Tijdens de ‘niet-covid periode’ was mijn job veel afwisselender. Het coronavirus en de daarbijhorende isolatiemaatregelen maken de job extra zwaar en vervelen snel, ook al is er enorm veel werk te doen. Het is geen leuke manier van werken. Zorgen voor meer dan twee patiënten op de intensieve is gekkenwerk, maar de teamspirit zorgt ervoor dat het mogelijk blijft om er elke dag opnieuw in te vliegen.
Het moment dat me het meest is bijgebleven is toen de mobiele ‘Jitsi-laptop’ werd voorgesteld. Er mogen slechts vier familieleden van de patiënt afscheid komen nemen in het ziekenhuis. De rest van de familie kan het overlijden live volgen via de computer. Ik kon me op dat moment niet voorstellen dat ik zoiets ooit zou meemaken met mijn familie maar het werkt wel effectief.”