Annelies Tolenaar
The future is ours...
De leefstijl van de oudere generaties is niet langer vanzelfsprekend voor de jongeren van nu. Het is zelfs onhaalbaar te noemen. Veel jongeren streven een onrealistisch levensbeeld na en proberen te voldoen aan een verwachtingspatroon dat nog altijd heerst in de maatschappij. Er is meer behoefte naar die ouderwetse levenswijze dan je in eerste instantie zou denken. Maar de druk blijft toenemen...
Hoe gaat het nu verder met het klimaat? Hoe vind ik liefde? Hoe kan ik een gezin stichten? Hoe kan ik geld verdienen? Dat zijn vragen die dagelijks door het hoofd van veel jongeren spoken.
Niks gaat vanzelf en niets is vanzelfsprekend. Het enige dat zeker is dat je hard moet werken en moet hopen dat je de juiste keuzes maakt want de wereld is onderhevig aan constante verandering en niemand weet wat er morgen gebeurt.
“Jongvolwassenen van 18 tot 25 jaar zijn over het algemeen gelukkig. Wel is dit in de afgelopen 20 jaar wat afgenomen: in 1997 was 91 procent gelukkig en in 2018 was dat nog 86 procent. Ook het persoonlijk welzijn was onder jongeren vaak hoog. Daarnaast vond het merendeel dat het de goede kant opgaat met Nederland en ervaart maatschappelijke kwesties als criminaliteit, de multiculturele samenleving, de bevolkingsdichtheid en de mentaliteit in Nederland niet als een groot probleem. Milieuvervuiling werd echter wel relatief vaak als een groot probleem ervaren.” Dat blijkt uit het Jaarrapport Landelijke Jeugdmonitor 2019 van het .
De zorgen van jongeren nu liggen duidelijk anders dan voorheen. En dat is logisch, het klimaat is nu eenmaal een grote dealbreaker, daarmee staat of valt de rest van de samenleving letterlijk. Omdat nu bekend is wat de gevolgen zullen zijn van de klimaatverandering is het niet gek dat zich dat vertaalt in de zorgen van de jeugd.
Het zeker dat het niet goed gaat met de wereld waarin we leven en er te veel problemen worden genegeerd: vluchtelingen worden met alle kracht buiten het welvarende westen gehouden terwijl welvarende landen zich die hulpverlening juist kunnen veroorloven, de klimaatcrisis wordt als een ver-van-mijn-bed probleem gezien, de druk neemt toe. Er wordt eerlijk toegegeven dat die nieuwe generatie “de toekomst in handen heeft” en ze voor veel uitdagingen staan. Maar nu al beginnen aan het oplossen van problemen? Ho maar.
Het is tijd dat er geluisterd wordt naar elkaar. Theorieën zeggen nu eenmaal weinig over hoe mensen zich écht voelen. Daarom lees en hoor je hieronder 10 getuigenissen van mensen die nog een lange toekomst tegemoet gaan.
"Als kind dacht ik dat alles perfect was of het op zijn minst perfect kon zijn."
Yelena (21 jaar), student journalistiek
"Ik vind het moeilijk om te bedenken waar ik sta over tien jaar. Als kind had ik echt beeld van hoe ik wou dat mijn toekomst eruit zou zien. Ik wou een huis, drie kindjes en getrouwd zijn als ik 30 ben. Maar dat is niet meer het wat ik nu zou willen.
​
Mijn beeld is de afgelopen jaren heel erg veranderd, ik ben nu 21 en heb momenteel geen vriend. Ik vind dat niet erg maar je merkt wel dat een leven zoals de generatie van onze ouders hadden niet meer realistisch is. Daarom hoop ik dat ik over tien jaar een vaste job heb, een vriend en misschien al een kindje. Het liefst heb ik dan ook een eigen huis, dat vind ik echt belangrijk. Voor de rest hoop ik vooral dat ik gelukkig ben.
​
Ik weet dat niets perfect is. Als kind dacht ik dat alles perfect was of dat het op zijn minst perfect kon zijn. Sinds de scheiding van mijn ouders heb ik daar een heel ander beeld van gekregen. Ik denk nu dat het niet realistisch is om van mijn 25ste tot het einde van mijn leven samen te blijven met iemand en daar gelukkig mee te zijn. Ik ben soms bang dat ik niemand kan vinden waarmee ik vervolgens mijn hele leven samen kan blijven.
​
Er zijn sowieso mensen in mijn leven die dezelfde angst hebben als ik. Ik merk wel dat zij vaak de vrienden zijn van wie de ouders ook uit elkaar zijn. Je ouders zijn toch altijd een beetje je voorbeeld en ik merk dat vriendinnen waarvan de ouders nog samenzijn een positiever beeld hebben van liefde en relaties dan de vriendinnen van wie dat niet zo is. Ik ken mensen die al vijf jaar lang een vaste relatie hebben en die ervan overtuigd zijn dat ze nu samen zijn met de man of vrouw van hun leven. Maar ik heb ook vrienden die zeggen: laat mij maar alleen zijn, ik zie wel of ik überhaupt iemand tegenkom in mijn leven of niet."
"Ik denk niet dat ik een baan vind die past bij wat ik studeer"
Lucie (21 jaar), student biologie
“Eerlijk gezegd heb ik geen idee waar ik sta over tien jaar. Ik kan daar alleen nog maar over dromen, zonder dat ik het echt goed voor me zie. Wat ik wel denk is dat ik dan mijn master heb afgerond, een ziek vette reis heb gemaakt door Zuid-Amerika en op zoek ben naar een baan waarin ik zowel met biologie bezig kan zijn als met onze samenleving. Best case scenario zou ik ook nog heel erg vooruit zijn gegaan binnen de klimsport. Ik zou nieuwe takken van het klimmen hebben uitgeprobeerd en heel misschien is het zelfs mogelijk om me voor het NK lead te kwalificeren.
Ik heb geen idee of dat beeld realistisch is. Als ik aan het klimmen denk, denk ik wel dat ik het nog veel ga doen maar denk ik niet dat ik ooit goed ga worden in klimwedstrijden.
Op het gebied van studie zie ik mezelf wel mijn bachelor afronden en misschien zelfs een master doen. Toch denk ik niet dat ik een baan vind die past bij wat ik studeer. Ik denk dat het realistischer is dat ik weer ga werken bij een klimhal, helaas.
Ik wilde altijd kinderen, maar de laatste tijd zie ik dat toch niet meer zo voor me. Ik heb het telkens zo druk dat ik geen idee heb wanneer ik daar dan klaar voor ben. Ik maak me ook zorgen over hoe ik mijn studie ga afronden en of ik zou worden toegelaten tot een master. Mijn cijfers zijn niet zo goed en de universiteit in Innsbruck staat niet echt hoog aangeschreven. Wat me wel weer rust geeft is dat ik altijd in een klimhal terecht kan, wat ook een prima baantje is op zich.
Voor mijn studie voel ik een druk om te presteren. Mijn ouders en grootouders geven me best veel geld zodat ik kan studeren en ook mijn studieschuld knaagt aan mijn geweten. Ik ben vaak bang dat alles voor niks is geweest als ik mijn studie niet succesvol afrond.
Veel vrienden van mij op de universiteit hebben hetzelfde probleem. Toch zijn zij vaak net wat gemotiveerder om hard te werken dan ik. Ik merk dat veel medestudenten eerder dankbaar zijn dat ze de mogelijkheid hebben om te studeren dan dat ze zichzelf aanpraten dat ze het misschien niet waard zijn. Voor mij is mijn studie gewoon niet 100% mijn leven en daar voel ik me soms schuldig over.”
"Ik weet dat ik qua studie meer druk ervaar dan anderen"
Miranda (22 jaar), student Nederlandse taal en cultuur
“Over tien jaar woon ik in ieder geval samen met mijn vriend en heb ik hopelijk een baan heb die ik heel leuk vind. Nu denk ik niet per se dat ik kinderen wil en getrouwd wil zijn maar misschien denk ik daar later anders over. Nu is mijn droombeeld, dat volgens mij ook een best realistisch beeld is, een leuke baan hebben en ik zou graag in koophuis willen wonen met mijn vriend.
Mijn zorg is dat het erg lastig is om een huis te kopen, zeker nu. Ik heb nu natuurlijk ook een studieschuld, daar heb ik het moeilijk mee. Ik vind het wel eng dat ze naar die schuld kijken als je een huis wil kopen. Verder heb ik geen grote zorgen voor de toekomst. Van buitenaf voel ik ook niet echt een druk om bepaalde dingen te bereiken maar ik leg mezelf soms wel een druk op voor de korte termijn, ik wil mijn studie graag zo snel mogelijk afronden.
Ik merk dat leeftijdsgenoten dezelfde druk ervaren, zeker op de korte termijn. Al weet ik wel dat ik qua studie meer druk op mezelf zet dan anderen. Ik ken veel mensen die het niet problematisch vinden als ze uitlopen met hun studie of als hun studieschuld wat hoger ligt. Op de lange termijn denk ik dat de meesten van mijn vrienden wel echt een huisje-boompje-beestje willen en ik wil dat misschien ook uiteindelijk alleen voor nu ben ik er nog niet zeker van en leg ik het ook niet voor mezelf vast.”
"Soms zou ik meer moeten relativeren"
Seppe (19 jaar), student journalistiek
“Over tien jaar wil ik een vaste job hebben en op mezelf wonen, dat is wel echt een must. Hopelijk kan ik terugkijken op een fantastische jeugd zonder ergens spijt van te hebben. Ik hoop ook dat ik op dat moment nog steeds kan rekenen op mijn vriendengroep.
​
Ik heb heel lang geen kinderen gewild maar nu uiteindelijk toch wel. Het lijkt me een spannend, nieuw en uitdagend hoofdstuk in je leven. Je wilt ze alles geven zodat ze niets tekort komen en ook dat lijkt me een aangename uitdaging.
​
Een grote angst van mij is toch zonder geld zitten. Je loopt dan tegen een soort belemmering van je plannen en dromen. Een fijn uitkijkpunt is misschien wel dat ik voor alles een gepaste oplossing vind. Wakker liggen is eigenlijk nooit nodig.
​
De enige druk waar ik last van heb, is de druk die ik mezelf vaak opleg. Zowel op het vlak van school als hobby wil ik goed zijn in wat ik doe. Soms zou ik eens meer moeten relativeren en meegaan met de flow. Gewoon denken: ‘Fuck it, het komt goed’.
​
Veel van mijn vrienden leggen zichzelf dezelfde soort druk op zoals ik. Enkelen zijn daar al ‘aan bezweken’ en hebben een mindere periode gehad in hun leven waardoor ze stopten met studeren en nergens meer zin in hadden.”
"Ik denk dat ik een besluit moet nemen over wat ik in de toekomst wil."
Kendra (23 jaar), student journalistiek
“Ik denk nooit zo ver vooruit in de toekomst. Maar ik hoop dat ik over tien jaar een baan heb of iets van een inkomen waar ik van kan leven. Verder woon ik dan gewoon op mezelf, in een lekker huisje en waarschijnlijk ergens in de VS. Hopelijk heb ik dan ook een partner en kinderen: huisje, boompje, beestje zou ik zeggen.
​
Dat zou wel realistisch moeten zijn, al hangen het hebben van een partner en kinderen maar net af van de situatie. Ik heb nog bepaald niet veel vriendjes gehad. Maar ik denk dat als er geen financiële beperkingen zouden zijn, ik mijn eigen huis zou laten bouwen en ik over tien jaar ongeveer drie kinderen zou hebben. Als ik moeder ben wil ik stabiel zijn, een routine hebben en genoeg verdienen om mijn kinderen te onderhouden. In de ideale situatie zou ik graag veel (misschien zelfs elf) kinderen hebben maar als ik realistischer ben: vier kids en een normaal huis.
​
Over mijn toekomstige baan ben ik nog niet zeker, ik heb nog geen specifiek idee van wat ik wil. Ik weet wel dat ik eerst individueel wil leven en wil reizen, zonder partner dus. Die komt later pas in beeld. Mijn vriendinnen zullen niet snel tegen dezelfde problemen aanlopen. Ik heb vrij close vriendinnen die al een vaste baan en een huis hebben en andere vriendinnen die in dezelfde situatie zitten als ik maar zij willen juist weer geen kinderen.
​
Ik denk dat ik gewoon een besluit moet nemen over wat ik in de toekomst wil en ik dat doel moet nastreven. Ik heb die keuze nu nog niet gemaakt of in ieder geval nog niet hardop uitgesproken. Ik denk wel dat ik dat moet doen zodat ik een specifiek idee heb van waar ik wil werken of wil eindigen zodat ik het in de realiteit kan waarmaken. In mijn hoofd is het misschien allemaal wel mogelijk maar dat is niet hetzelfde als in het echt.”
"Ieder moet zijn eigen pad bewandelen"
Folkert (22 jaar), student economie
“Over tien jaar zie ik mezelf samenwonen met mijn vriendin in een middelmatig of klein huis. Misschien gaan we tegen die tijd net door naar een groter huis, waarin we voor de rest van ons leven blijven wonen. Dan kunnen we over kinderen gaan denken, misschien hebben we er zelfs al één. Het liefst wil ik uiteindelijk twee kinderen. Daarnaast werk ik dan voor een bedrijf dat meedoet in het bedrijfsleven. Ik denk dat ik nog wel in Nederland (in de Randstad) woon.
​
Als er geen limieten zijn: hoe groter het huis, hoe beter. Ook de locatie speelt een belangrijke rol want ik wil dat mijn kinderen genoeg ruimte hebben om veilig buiten te kunnen spelen, tegelijkertijd wil ik niet te ver van de stad af wonen. Ik hoop dat ikzelf en mijn vrienden en ouders allemaal nog kerngezond zijn, en dat ik nog veel sport. Tenslotte hoop ik een paar mooie werelddelen te hebben ontdekt en dat ik vloeiend Spaans spreek!
​
Er zijn verschillende zorgpunten om dat allemaal te kunnen bereiken. Ten eerste het vinden van een goede baan. Ik denk dat we aan het begin van de grootste recessie ooit ter wereld staan en dat we de komende twee jaar, totdat er een vaccin is, in een ‘intelligente Lockdown’ leven zoals Rutte dat noemt. De banenmarkt stelt dan niet veel voor op het moment dat ik op zoek moet naar een baan.
​
Een andere zorg is de huizenmarkt. De huizenprijzen zijn tegenwoordig torenhoog en de concurrentie is enorm. Ook worden er tegenwoordig steeds vaker tijdelijke contracten verstrekt. Omdat het inkomen op de lange termijn daardoor onzeker is, verlaagt het de kans op een huis. Daarnaast blijven zorgen om gezondheid altijd een rol spelen.
​
Op dit moment heb ik het idee dat ik mezelf zoveel mogelijk moet ontwikkelen op het gebied van kennis en sociale vaardigheden. Soms is het lastig om een balans te vinden tussen het ontwikkelen van die vaardigheden en tegelijkertijd zoveel mogelijk genieten. Mijn studententijd is eindig en keuzes die ik nu maak kunnen veel invloed hebben op de lange termijn.
​
Veel studenten maken zich druk om hun cijfers en de balans tussen vrije tijd en studie. Ik zie bij sommigen studenten dat ze bijna al hun vrije tijd wijden aan hun studie en ik betwijfel zelf of dat de juiste keuze is. Jezelf nu zo erg toewijden aan je studie zie ik als een teken van stress voor de toekomst.
​
Qua studie- en baankeuze verschilt het per student. Sommigen volgen een studie waarbij ze gegarandeerd een baan vinden terwijl anderen een minder grote kans op een baan hebben. De zorg om het vinden van een baan is daarom afhankelijk van de gekozen studie. Daarbij komt de zorg van het vinden van een geschikt huis.
​
Als ik de kans zou hebben om het huidige systeem te veranderen, zou ik ten eerste de wereldwijde wetgeving wat betreft klimaat veranderen. Het economische belang wordt te vaak voorop gesteld waardoor het klimaat op de achtergrond blijft. Ik denk dat het klimaat op wereldwijde schaal aangepakt moet worden omdat individuele beslissingen vaak niet opwegen tegen de uitstoot van de grote spelers op mondiale schaal.
Ook zou ik het onderwijssysteem aanpassen naar een vrijere vorm. Ik ben geen voorstander van het verplicht stellen van dingen (behalve tentamens). Ik denk dat wanneer iemand geen motivatie heeft om iets te doen, het uiteindelijk niet tot succes leidt. Ieder persoon moet zijn eigen pad bewandelen en zelf weten waar hij of zij wil eindigen.
​
Op het gebied van persoonlijke ontwikkeling zou ik meer willen investeren in vaste contacten en vriendschappen. Ik zou ook graag vloeiend willen zijn in Spaans en fitter willen zijn op het gebied van sport. Tenslotte wil ik leren beleggen in aandelen.”
"Het zou chill zijn als ik dan een partner heb maar ik weet niet of ik dat al op mijn toekomst wil projecteren."
Julianne (20 jaar), student international studies: East Asia
“Mijn doel voor over tien jaar is dat ik ben afgestudeerd, mijn master heb gehaald en hopelijk aan het werk ben. Het liefst zou ik in het buitenland werken en ik doe een studie die dat hopelijk kan waarmaken maar ik weet niet of het realistisch is gezien de coronacrisis.
Ik weet niet of ik een heel assertief persoon ben dus ik weet niet of ik gemakkelijk een baan kan vinden en daar goed op kan solliciteren. Ik denk wel dat ik slim genoeg ben om een positie te kunnen krijgen maar ik weet niet of ik pas in de Aziatische cultuur en dat is waar ik uiteindelijk graag zou willen werken. Ik weet nog niet goed welke kant ik op wil.
Financieel zit ik nog best wel in een luxepositie. Ik heb namelijk geld van mijn ouders gekregen waar ik nog een tijd mee vooruit zou kunnen en op dit moment woon ik ook nog thuis dus dat helpt ook met de kosten die ik nu maak. Ik denk dat het een voordeel is dat ik zonder schulden mijn studietijd uit kom.
Mijn moeder was 34 toen ze mij kreeg en ik denk dat ik rond dezelfde leeftijd een kind wil. Het zou wel chill zijn als ik dan een partner heb maar ik weet niet of ik dat al op mijn toekomst wil projecteren.
Ik ervaar niet echt een druk vanuit mijn omgeving maar moeder zegt altijd dat je nooit afhankelijk moet zijn van iemand. Ik denk dat mijn moeder het best goed voor elkaar had voor zichzelf en daarom wil ik dat naleven..
Ik zou wel wat minder willen uitstellen en soms geef ik prioriteit aan andere dingen dan school, zeker nu tijdens de coronacrisis. Waarom zou ik me zorgen maken over een paper als de wereld om me heen in vlammen opgaat? Ik denk dat ik nu wat negatiever ben over mijn toekomst dan voor de lockdown begon. Nu kijk ik steeds maar heel kort vooruit in de toekomst.”
"Het is gemakkelijk voor mij om flexibel te zijn"
Enya (18 jaar), middelbaar scholier
“Over tien jaar ben ik 28. Ik zie mezelf dan graag in een eigen huis, ik wil niet meer bij mama wonen. Ik wil een goede job hebben waar ik centjes mee verdien en misschien wil ik ook wel een kindje maar daar moet ik nog even over nadenken. Als ik geen huis heb wil ik ook geen kinderen. Dus eerst geld, dan een huis en daarna maar eens denken over kinderen. Ik wil tegen die tijd wel zeker getrouwd zijn met Tom, hij is nu al drie jaar lang mijn lief.
Ik ben overal best wel zeker van, ik denk wel dat het allemaal moet lukken. Natuurlijk kan een relatie altijd mislopen maar ik ben toch ben vrij zeker dat het goedkomt. Als het niet met Tom is, is het wel met iemand anders. Ik heb nog geen beeld van hoe alles er precies moet uitzien dus het is gemakkelijk voor mij om daar flexibel in te zijn. Als iets anders loopt dan verwacht vind ik het dus minder erg.
Mijn vrienden zijn allemaal nog redelijk jong en zijn nog echt niet bezig met wat er later gaat gebeuren. We zitten nog gewoon op school en de toekomst komt nog niet echt ter sprake bij ons.”
"Ik ervaar vanuit de maatschappij een druk om een partner te krijgen"
Mo (21 jaar), student biologie
“Ik studeer biologie en dat is een best wel brede studie. Daarom vind ik het moeilijk om te bedenken wat ik later in de toekomst wil doen, zoals waarschijnlijk veel studenten. Als ik iets in het onderzoek wil doen is het waarschijnlijk iets met genetica of neurologie. Maar daar twijfel ik nog over, misschien ga ik juist een hele andere kant op en word ik leraar.
Hopelijk woon ik over tien jaar nog steeds in een studio of deel ik dan een appartement met vrienden maar de huizenmarkt is niet altijd makkelijk. Zeker niet voor studenten dus daarom zie ik dat nog niet snel gebeuren. Natuurlijk zou het ook heel leuk zijn als ik dan inmiddels een partner heb waarmee ik kan samenwonen.
Als ik mijn droom zou kunnen naleven zou ik heel graag in Scandinavië gaan wonen en al mijn vrienden en familie meenemen. Ik leer Deens en ik zou het heel leuk vinden om de taal wat meer in de praktijk te brengen en te ontwikkelen. Een boerderij is ook altijd welkom want ik hou van dieren en de natuur.
Geldzaken maken me wel onzeker omdat ik dit moment niet echt een baan heb omdat ik fulltime studeer. Ik zou wel een weekendbaantje kunnen nemen maar dat vind ik zonde van mijn tijd. Ik geef af en toe wel bijles maar daar verdien je niet zoveel mee. Verder is wat me tegenhoudt het gevoel van het gemak van de bekende weg. Je weet dat je hier veilig bent, hier speelt heel je leven zich af. Als je ineens naar het buitenland zou gaan zijn er veel nieuwe uitdagingen die je pad op komen.
Ik ervaar vanuit de maatschappij en in mindere mate ook van mijn ouders een druk om zo snel mogelijk een partner te krijgen. Ik zou het zelf wel leuk vinden maar het is geen vereiste om gelukkig te zijn, in ieder geval niet op dit moment. Dat is hoe ik er nu insta althans, wie weet denk ik er over tien jaar anders over.
​
Vanuit mijn studie heerst er ook de verwachting dat je onderzoeker wordt omdat je daar nu eenmaal het meeste mee verdient. Ik denk dat heel veel mensen van mijn studie niet snel de kant op gaan waar je het minst mee gaat verdienen. Dat wordt maatschappelijk nu eenmaal niet zo geaccepteerd. Ze willen natuurlijk ook geld willen verdienen, daardoor volgen ze misschien minder hun hart. Ze zouden liever iets doen wat ze minder interessant vinden waarmee ze meer geld verdienen.”
"It will happen when it happens"
Yorben (19 jaar), student journalistiek
“Over tien jaar zou ik graag gesetteld zijn. Redelijk cliché eigenlijk: een vaste job, een eigen huis en misschien ook al een gezin. Die job zou het liefst een in de journalistiek zijn. Mijn doel is om op sportredactie van een krant of magazine te werken.
​
Mijn droom is om zelf een voetbalmagazine op te richten. Ik zou journalistiek graag combineren met ondernemen. In de middelbare school heb ik economie gestudeerd en daar is mijn ondernemingszin aangewakkerd. Het lijkt me ook leuk om een zelfstandige te zijn.
​
Ik ben er nog niet helemaal uit of ik later kinderen wil of niet. Wel staat vast dat als ik kinderen wil, maar wel pas op ‘latere leeftijd’. Ik zie mezelf pas vader worden als ik eind in de dertig ben. Eerst wil ik goed gesetteld zijn, financieel wat sterker staan en als ik jong ben nog carrière maken. Daar wil ik dan volop op focussen, zonder ‘afleiding’ van kinderen.
​
Mijn grootste zorg is dat het moeilijk is om werk te vinden in de journalistieke sector. Daarmee valt of staat de rest ook een beetje, zonder werk is het natuurlijk ook niet mogelijk om een huis te kopen. Maar dat werkt natuurlijk ook in de omgekeerde richting. Als ik eenmaal werk gevonden heb, zal de rest ook bijna vanzelf volgen.
​
Ik ben redelijk stressbestendig en heb niet snel last van druk. Als ik druk ervaar, is dat vooral door deadlines van schoolopdrachten. Voor de toekomst voel ik momenteel nog heel weinig druk. Ik ben daar eigenlijk ook niet zo veel mee bezig. Ik zie nog wel, wat er op me afkomt.
​
Het toekomstbeeld van de mensen in mijn vriendenkring komt grotendeels overeen met dat van mij. Dus ook redelijk cliché: een job, een huis, een partner. Iedereen heeft natuurlijk ook zotte dromen, maar ik denk dat iedereen dat beperkt tot dromen en ze het niet als doelen voor zichzelf stellen.
​
Ze voelen wel druk voor andere dingen. Ik ben bijvoorbeeld heel weinig met de toekomst bezig maar mijn vrienden maken zich er nu al veel zorgen over. Sommigen zijn bijvoorbeeld hopeloos op zoek naar een lief, terwijl ik zo iets heb van ‘it will happen when it happens’.”
