Lyn de Weijer (20 jaar), Studente Film en fotografie in Breda
“Fotografie is meer dan klikken op een knopje, iedereen kan dat tegenwoordig. Het gaat om wanneer je de foto maakt en wat je ermee wil zeggen, dat is het belangrijkste en dat maakt je werk uniek. Je hebt best veel macht met de keuzes die je maakt en het is natuurlijk supergaaf als je een mooie foto hebt gemaakt en er een sterk verhaal bij hoort.
“Het lijkt me heel gaaf als je jouw talent kan gebruiken om iets moois te maken en verandering te brengen “
Zelf vind ik fotografie het allermooiste beroep dat er bestaat. Je kan overal een beetje van snoepen maar wel heel dichtbij mensen komen of dingen van dichtbij meemaken. Ik kan altijd blijven leren en mensen ontmoeten en dat vind ik heel inspirerend. Het lijkt me heel gaaf als je jouw talent kan gebruiken om iets moois te maken en verandering te brengen op maatschappelijk vlak. Als ik er klaar voor ben zou ik graag een boodschap mee willen geven. Maar ik wil mensen niet forceren. Ik wil een beeld of verhaal geven om te tonen wat er speelt en daarmee een gesprek in gang zetten. Alleen de lens tussen jou en je onderwerp zorgt voor een totaal andere wereld en verhouding tussen jou en je onderwerp.
Ik weet eigenlijk niet zo goed hoe ik erop ben gekomen om fotografie te studeren. Ik wou eigenlijk antropologie gaan studeren omdat ik heel graag iets met mensen wou doen maar mijn ouders vonden het niks voor mij. Eerst was ik toen heel boos maar nadat ik impulsief op reis was geweest ging ik toch twijfelen. Ik ben toen naar de academie gegaan met het idee om het gewoon te proberen. Ik had nog geen portfolio, ik nam een camera mee en ben gewoon foto’s gaan maken voor de selectie.
“Het zou raar zijn als je alles al moest kunnen, waarom zou je dan nog naar de academie gaan?”
De kunstacademie leek me ook altijd een beetje eng, het was intimiderend en de mensen zien er heel apart uit. Ik denk ook dat je als kunstenaar sterk in je schoenen moet staan maar uiteindelijk valt het heel erg mee, het zijn ook maar gewoon mensen en je gaat er natuurlijk heen om te leren. Het zou heel raar zijn als je alles al moest kunnen, waarom zou je dan nog naar de academie gaan?
Mijn ouders hebben allebei op de kunstacademie gezeten en mijn vader is autonoom kunstenaar. Als kind dacht ik altijd “hij is de kunstenaar en ik ben dat niet”. Ik wou wel een vak doen waarin ik mijn creativiteit kwijt kan maar echt autonoom kunstenaar worden zit er niet in voor mij dacht ik. Daarom heb ik die optie nooit serieus overwogen. Ik wou niet hetzelfde doen als mijn ouders, ik wou mijn eigen weg gaan. Er is ook een positieve kant aan dat mijn ouders hetzelfde gedaan hebben als ik. Omdat mijn vader kunstenaar is, denk ik dat ik wel een realistisch beeld heb van hoe het is om te leven als kunstenaar. Later werd ik tegengehouden door mijn onzekerheid omdat ik niet kon tekenen en een camera geen optie voor me was door het technische aspect.
“Fotografie voelde dus niet als mijn roeping maar nu is het wel echt mijn passie.”
Ik kwam er pas laat achter dat ik fotografie echt leuk vond en toen ben ik het gewoon gaan proberen. Fotografie voelde dus niet als mijn roeping maar nu is het wel echt mijn passie. Ik vind het heel leuk om contact te leggen met mensen, mooie beelden te maken en verhalen te vertellen. Een camera is nu het beste middel voor mij om dat te doen. Ik ben dus spontaan in het wereldje gerold, ik word steeds zelfverzekerder en ik wil nu juist wél heel graag autonoom kunstenaar worden.
Nu wil ik nog van de academie genieten alsof het een speeltuin is en ik maak me nog geen zorgen over later. Ik denk ook wel dat kunst altijd heel belangrijk blijft. Kunstenaars zien dingen op een heel andere manier en kunnen het daarom ook anders brengen dan bijvoorbeeld politici.”
